برای برخی افراد پیاده روی یا تمرینات ورزشی همانند یک فعالیت تفریحی است که گاهی در اوقات فراغت به آن می پردازند در حالی که بسیاری افراد به دلایل مختلف از جمله تناسب اندام، سلامت عمومی بدن و یا توصیه پزشک و شرایط خاص فیزیکی به صورت منظم و روزانه به ورزش هایی همچون پیاده روی، دویدن و سایر فعالیت های ورزشی می پردازند.
اگر شما نیز جزو کسانی هستید که بخشی از ساعات روز را به تمرینات، پیاده روی های منظم و طولانی مدت یا دویدن اختصاص می دهید لازم است با ویژگی های کفش های ورزشی آشنا شده و درباره انواع کفش های پیاده روی، کفش دویدن (رانینگ) و کفش تمرین (ترینینگ) بیشتر بدانید تا بتوانید با انتخاب کفش مناسب از مزایای فعالیت های ورزشی بهره مند شوید.
اگر معمولا هنگام انتخاب و خرید کفش مناسب برای تمرینات ورزشی دچار سردرگمی می شوید در ادامه مطلب با کوکا همراه شوید تا به مقایسه کفش پیاده روی و دویدن و تفاوت های کفش رانینگ و ترینیگ پرداخته و درباره ویژگی های آن ها بیشتر بدانیم.
آیا می توان از کفش دویدن برای پیاده روی استفاده کرد و بالعکس؟
کفش مخصوص دویدن
کفش مخصوص دویدن
دوندگان نباید از کفش های پیاده روی استفاده کنند زیرا اکثر این کفش ها سفت و سخت و غیر قابل انعطاف هستند در حالی که یک دونده به کفشی منعطف و نه چندان سفت نیاز دارد.
همچنین بسیاری از کفش های پیاده روی حتی برای پیاده روی های منظم به منظور تناسب اندام نیز مناسب نیستند و این افراد بهتر است از کفش های دویدن که نیاز آن ها را برطرف می کند استفاده کنند.
کفش های دویدن چند منظوره هستند و طراحان، پیوسته در حال کار روی جدیدترین متدهای روز برای طراحی این نوع کفش ها هستند تا آن ها را با توجه به نیاز کاربران مختلف با درجه انعطاف پذیری، ارتفاع پاشنه، ثبات و زیرسازی های متفاوت به بازار عرضه کنند.
در حالی که کفش های پیاده روی اغلب از تکنولوژی عقب مانده و در طراحی آن ها راحتی افراد به کارایی بیشتر پیاده روی ترجیح داده می شود. اگرچه این کفش ها برای پیاده روی های کوتاه مدت و تفریحی با سرعت کم مناسب هستند اما واکرهای تناسب اندام به کفش هایی منعطف تر و سبک تری نیاز دارند.
تفاوت کفش دویدن و پیاده روی
1. زیرسازی کفش
تفاوت کفش پیاده روی و کفش دویدن
تفاوت کفش پیاده روی و کفش دویدن
کفش دویدن نیاز به زیرسازی بیشتری نسبت به سایر کفش ها دارد زیرا یک دونده با 3 برابر وزن بدن خود در هر گام روی زمین فشار وارد می کند در حالی که این مقدار در افرادی که پیاده روی می کنند به 1.5 برابر کاهش می یابد.
از آن جا که یک دونده حین دویدن به زیرسازی بیشتری در ناحیه پاشنه پا و کف جلوی پا نیاز دارد به همین دلیل در کفش های مخصوص دویدن از سیستم زیرسازی هوا برای این منظور استفاده می شود. در حالی که برای پیاده روی نیازی به زیرسازی اضافی در بخش جلویی کفش نبوده و اغلب در ناحیه پاشنه کفش نیز زیرسازی کمتر از کفش های دوندگان انجام می شود.
یکی از نکات منفی زیرسازی بیشتر، افزایش وزن کفش می باشد و این مقدار وزن اضافه که اثر مثبت آن چندان هم برای پیاده روی های معمولی ضروری نمی باشد باعث کند شدن حرکت می شود.
اگرچه افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند باید از کفش های سبک تر که در عین حال زیرسازی مناسب برای پیاده روی داشته باشد استفاده کنند تا بعد از پیاده روی های طولانی دچار درد و ناراحتی در ناحیه پا نشوند.
از سوی دیگر استفاده از کفش های بسیار کوچک مینیمالیستی و بسیار سبک برای پیاده روی های کوتاه مدت قابل استفاده می باشد اما زیرسازی کافی برای استفاده منظم یا پیاده روی های طولانی مدت ندارند.
بنابراین اگر قصد پیاده روی در مسافت های بیش از 10 کیلومتر در یک زمان را دارید باید از کفش های زیرسازی شده مخصوص دویدن استفاده کنید اما در عین حال کفشی را انتخاب کنید که سایر معیارهای لازم برای یک کفش پیاده روی خوب را نیز داشته باشد.
2. ارتفاع پاشنه
مقایسه پاشنه در کفش های پیاده روی و دویدن
مقایسه پاشنه در کفش های پیاده روی و دویدن
کفش های دویدن به گونه ای طراحی شده که ثبات مورد نیاز دونده ها با استفاده از پاشنه توکار تامین شود.
به طور کلی ارتفاع مناسب پاشنه کفش های دویدن با توجه به این که دونده ابتدا کدام قسمت کف پایش را روی زمین می گذارد تعیین می شود. اگر فرد ابتدا پاشنه را روی زمین می گذارد نیاز به پاشنه اضافی نیست اما در صورتی که ابتدا با کف جلویی پا به زمین ضربه می زند باید از کفش های با پاشنه مرتفع تر استفاده کند.
نظریه های مختلفی درباره تفاوت ارتفاع پاشنه و پنجه پا در کفش مناسب دوندگان وجود دارد.
از آن جا که هنگام پیاده روی، معمولا فرد ابتدا پاشنه پای خود را روی زمین می گذارد برای کفش های پیاده روی نیازی به استفاده از پاشنه توکار بلند نمی باشد.
همچنین توصیه می شود افرادی که به دنبال کفش مناسب برای پیاده روی های منظم و طولانی هستند از کفش های مخصوص دویدن با کمترین مقدار تفاوت بین پاشنه پا و پنجه استفاده کنند. این تفاوت که معمولا با واحد میلی متر بیان می شود برای پیاده روی باید کمتر از 8 میلی متر باشد، اگرچه اندازه های 4 میلی متر و کمتر از آن ترجیح داده می شود.
لازم به ذکر است با مشاهده ظاهر کفش نمی توان تخمین درستی از ارتفاع پاشنه آن داشت زیرا گاهی کفش ها ظاهرا پاشنه های توکار بلندی دارند اما بعد از پوشیدن متوجه می شویم پاشنه پا در ارتفاع کمی نسبت به زمین قرار می گیرد.
3. پهنای پاشنه
پهنای پاشنه کفش در کفش های دویدن و پیاده روی
پهنای پاشنه کفش در کفش های دویدن و پیاده روی
کفش های مخصوص دویدن پاشنه های پهنی دارند تا ثبات مورد نیاز دوندگان هنگام ضربه زدن به زمین با پنجه یا بخش میانی کف پا تامین شود. کفش های تریل رانینگ (دویدن در طبیعت، کوهستان و مکان های غیر از جاده و زمین مسطح) نیز معمولا پاشنه های پهن دارند.
افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند نباید از کفش های پاشنه پهن استفاده کنند زیرا هنگام پیاده روی معمولا با پاشنه پا به زمین ضربه زده و پاشنه پهن باعث ایجاد مشکل در قدم زدن می شود. در این افراد استفاده از پاشنه ثانویه زیر پاشنه اصلی بهتر از پاشنه پهن یا پاشنه توکار می باشد.
4. انعطاف پذیری
انعطاف پذیری کفش پیاده روی و دویدن
انعطاف پذیری کفش پیاده روی و دویدن
کفش های مخصوص دویدن و پیاده روی هر دو باید به اندازه کافی انعطاف پذیری داشته باشند. برای تست انعطاف پذیری کافیست پنجه کفش را به سمت پایین فشار بدهید (مشابه تصویر) و دقت کنید که کفش در کدام ناحیه خم شده است.
بسیاری از کفش های دوندگی طوری طراحی شده اند که در قسمت قوس یا وسط کفش بیشترین انعطاف پذیری را داشته و خم شوند اما برخی از انواع آن ها نیز در قسمت پنجه منعطف تر بوده و خم می شوند (برای افرادی که ابتدا پنجه پای خود را روی زمین قرار می دهند.)
کفش های مناسب پیاده روی تناسب اندام باید در قسمت پنجه منعطف باشند زیرا این افراد با پنجه پا روی زمین فشار وارد می کنند. کفش هایی که از ناحیه قوس وسط خم می شوند برای پیاده روی مناسب نمی باشند.
متاسفانه بسیاری از کفش های تبلیغاتی که به عنوان کفش های پیاده روی عرضه می شود به هیچ وجه منعطف نبوده و برای تناسب اندام مناسب نیستند. خرید این نوع کفش ها در هیچ شرایطی و به هیچ وجه توصیه نمی شود.
کفش های کنترل حرکت و کفش های با ثبات بیشتر معمولا انعطاف پذیری کمتری دارند زیرا طراحی آن ها با هدف جلوگیری از تحرک بیش از حد پاها داخل کفش انجام شده است. به همین دلیل دوندگان و واکرهایی که نیاز به کنترل حرکت دارند باید از انعطاف پذیری کفش خود صرف نظر کرده و کفش هایی مناسب شرایط فیزیکی و پزشکی خود استفاده کنند.
خرید کفش مناسب دویدن و پیاده روی
خرید کفش دویدن و پیاده روی
خرید کفش دویدن و پیاده روی
برای انتخاب کفش مناسب پیاده روی و دویدن ابتدا با برندهای مختلف کفش آشنا شوید و قبل از خرید به معیارهایی که در بالا به آن ها اشاره کردیم دقت لازم را داشته و در صورت نیاز با متخصصین در این زمینه مشورت کنید.
توجه داشته باشید هیچ کفشی وجود ندارد که برای همه دوندگان و واکرها بهترین کفش باشد. پای هر فرد نیازهای خاص خودش را دارد و لازم است هنگام خرید به این نیازها توجه شود.
بنابراین هنگام خرید کفش تنها به برچسب “مخصوص دویدن یا پیاده روی” بسنده نکنید و حتما مواردی همچون معیارهای کفش مناسب، اندازه بودن کفش و راحتی پا در داخل کفش را مد نظر داشته باشید.
کفش ترینیگ چه نوع کفشی است؟
کفش ترینینگ یا تمرین
کفش ترینینگ یا تمرین
کفش ترینینگ از انواع کفش های ورزشی است که با فراهم کردن حداکثر راحتی و ثبات برای ورزشکاران، برای انجام طیف وسیعی از حرکات ورزشی از جمله پریدن و تغییر جهت های سریع حین نرمش مناسب می باشد.
از آن جا که در تمرینات شدید ورزشی نیاز به حرکات پا به جهات مختلف می باشد در طراحی کفش های ترینینگ تمرکز اصلی روی دو طرف کفش می باشد تا حرکات افقی و عرضی به راحتی قابل انجام شود.
از این کفش ها معمولا برای انجام تمرینات شدید در کلاس های ورزشی، اردوگاه های فضای باز ورزشکاران، هنگام بلند کردن وزنه، انجام تمرینات قدرت و چالاکی، ایروبیک و غیره می توان استفاده کرد و به طور کلی می توان گفت برای هر بسیاری از حرکات ورزشی به جز راه رفتن و دویدن مناسب می باشند.
تفاوت کفش رانینگ و ترینینگ
اگرچه کفش رانینگ (دویدن) و ترینینگ شباهت های زیادی با هم دارند اما از نظر انعطاف پذیری و ارتفاع پاشنه با هم متفاوت می باشند.
کفش های دویدن برای حرکاتی که پاشنه تا پنجه پا را درگیر می کند طراحی شده و با توجه به شیوه دویدن فرد و برای ایجاد زیرسازی و تکیه گاه مورد نیاز، ممکن است دارای پاشنه باشد.
در حالی که کفش های تمرین یا ترینینگ برای حرکات چند جهته طراحی شده است، کف این کفش ها مسطح تر است تا انعطاف لازم برای انجام حرکات مختلف ورزشی به فرد داده شود و معمولا سبک وزن هستند تا انجام حرکات راحت تر باشد.
بخش رویه کفش های رانینگ اغلب سبک وزن و دارای منافذ ورود هوا هستند در حالی که کفش های ترینینگ رویه ضخیم، مستحکم و با کیفیت بالا دارند.
در کفش های رانینگ معمولا بخش میانی کف کفش دارای زیرسازی نرم می باشد در حالی که کف میانی کفش های ترینینگ معمولا محکم است تا از طیف وسیعی از حرکات ورزشی پشتیبانی کند.
خطرات استفاده از کفش نامناسب
استفاده از کفش نامناسب برای فعالیت های ورزشی ممکن است باعث ناراحتی های مختلف در فرد شود که از آن جمله می توان به تاول زدن و درد پا اشاره کرد.
کفش نامناسب باعث کاهش کارایی و اثربخشی تمرینات ورزشی می شود. به عنوان مثال استفاده از کفش های دویدن هنگام انجام تمرینات پلیومتریک از چرخش سریع روی پاشنه جلوگیری می کند و انعطاف پذیری کفش های ترینینگ برای انجام تمرینات را نخواهد داشت.
آسیب های جدی نیز از دیگر عوارض استفاده از کفش نامناسب می باشد، به عنوان مثال انجام حرکات افقی و عرضی با کفش های دویدن به علت پاشنه این کفش ها، خطر پیچ خوردن مچ پا را افزایش می دهد و دویدن با کفش های ترینینگ نیز باعث افزایش خطر بروز پلانتار فاسیا می شود.
