پست‎های وبلاگ با برچسب "کفش کوهنوردی"

چند نوع ورزش ساده برای تمامی عضلات 

 

 برخی از افراد به دلایل مختلفی ورزش در خانه را به رفتن به باشگاه ترجیح میدهند مخصوصا در شرایط کرونا . در این گونه ورزش چون نظارت مربی و ترتیب وجود ندارد باید اصولی رعایت شود که به خوش فرم شدن کل بدن کمک کند. در این مقاله قصد داریم به  معرفی انواع ورزش در خانه که به سلامتی و تناسب اندام شما کمک می کنند بپردازیم.

 

کدام ورزش در خانه مناسب شماست؟

 ورزش در خانه شامل حرکات ورزشی  ساده ای است که  برای تمامی عضلات حرکت خاصی در نظر گرفته شده است که بدون نیاز به باشگاه رفتن تنها با صرف چند دقیقه در طول روز می توانید در خانه به تناسب اندام برسید که تمامی این حرکات  بدون نیاز به مربی و و امکانات خاصی که تمام این حرکات با وزن بدن انجام می شود. این برنامه شامل تمریناتی خاص برای آب کردن چربی های باسن، شکم، سینه، ران  و تمرینات کل بدن است. مهم  ترین هدف ورزش در خانه تقویت عضلات بدن ، افزایش متابولیسم بدن، و همچنین استحکام عضلات است که در نهایت باعث بهبود یافت سلامت جسمی و روانی در فرد می شود. اگر قصد شما از ورزش در  خانه چربی سوزی شکم و پهلو می باشد باید از یک رژیم غذایی که توسط یک متخصص  ارائه شده استفاده کنید، در یک سال انجام ورزش به تنهایی در حدود ۲.۵ درصد لاغر می کند که رقم کمی است، اما رژیم غذایی می تواند بیش از ۸ درصد و ترکیب رژیم و ورزش بیش از ۱۰ درصد شکم و پهلو ها را لاغر می کند.

 

 

اولین گام برای ورزش در خانه گرم کردن بدن  به شیوه صحیح است که با انجام حرکات کششی شروع می شود که این کشش در عضلات  باعث افزایش دما بدن و اکسیژن رسانی بیشتر به سلول ها می شود، که ما در مقاله ای دیگر روش گرم کردن را در وب سایت 361.ir      برای شما گذاشته ایم .

 

 در ادامه با چند ورزش مناسب و تاثیر گذار آشنا می شویم :

 

 

شنا سوئدی این ورزش یک حرکت  بسیار عالی و قدرتی است که تعداد زیادی از عضلات بالا تنه را درگیر می کند که بیشترین تاثیر را بر روی عضلات سینه ، سرشانه، و بازو دارد. برای انجام این حرکت باید  بر روی شکم دراز بکشید و بعد از اینکه بدن را به طور کامل کشیدید، سعی کنید تعادل خود را به کمک پنجه‌های پا و همچنین دست‌ها حفظ کنید. برای شروع به سمت پایین بروید  و سپس به بالا بیایید.

چند نوع ورزش ساده برای تمامی عضلات  ( ورزش در خانه )

 

 برخی از افراد به دلایل مختلفی ورزش در خانه را به رفتن به باشگاه ترجیح میدهند مخصوصا در شرایط کرونا . در این گونه ورزش چون نظارت مربی و ترتیب وجود ندارد باید اصولی رعایت شود که به خوش فرم شدن کل بدن کمک کند. در این مقاله قصد داریم به  معرفی انواع ورزش در خانه که به سلامتی و تناسب اندام شما کمک می کنند بپردازیم.

 

کدام ورزش در خانه مناسب شماست؟

 ورزش در خانه شامل حرکات ورزشی  ساده ای است که  برای تمامی عضلات حرکت خاصی در نظر گرفته شده است که بدون نیاز به باشگاه رفتن تنها با صرف چند دقیقه در طول روز می توانید در خانه به تناسب اندام برسید که تمامی این حرکات  بدون نیاز به مربی و و امکانات خاصی که تمام این حرکات با وزن بدن انجام می شود. این برنامه شامل تمریناتی خاص برای آب کردن چربی های باسن، شکم، سینه، ران  و تمرینات کل بدن است. مهم  ترین هدف ورزش در خانه تقویت عضلات بدن ، افزایش متابولیسم بدن، و همچنین استحکام عضلات است که در نهایت باعث بهبود یافت سلامت جسمی و روانی در فرد می شود. اگر قصد شما از ورزش در  خانه چربی سوزی شکم و پهلو می باشد باید از یک رژیم غذایی که توسط یک متخصص  ارائه شده استفاده کنید، در یک سال انجام ورزش به تنهایی در حدود ۲.۵ درصد لاغر می کند که رقم کمی است، اما رژیم غذایی می تواند بیش از ۸ درصد و ترکیب رژیم و ورزش بیش از ۱۰ درصد شکم و پهلو ها را لاغر می کند.

 

 

اولین گام برای ورزش در خانه گرم کردن بدن  به شیوه صحیح است که با انجام حرکات کششی شروع می شود که این کشش در عضلات  باعث افزایش دما بدن و اکسیژن رسانی بیشتر به سلول ها می شود، که ما در مقاله ای دیگر روش گرم کردن را در وب سایت 361.ir      برای شما گذاشته ایم .

 

 در ادامه با چند ورزش مناسب و تاثیر گذار آشنا می شویم :

 

 

شنا سوئدی این ورزش یک حرکت  بسیار عالی و قدرتی است که تعداد زیادی از عضلات بالا تنه را درگیر می کند که بیشترین تاثیر را بر روی عضلات سینه ، سرشانه، و بازو دارد. برای انجام این حرکت باید  بر روی شکم دراز بکشید و بعد از اینکه بدن را به طور کامل کشیدید، سعی کنید تعادل خود را به کمک پنجه‌های پا و همچنین دست‌ها حفظ کنید. برای شروع به سمت پایین بروید  و سپس به بالا بیایید.

 

 

 

پلانک

 این حرکت بهترین روش برای عضلات شکم و پهلو محسوب می شود و با انجام مکرر این حرکت در ست های بالا به مرور تاثیر زیادی بر آب کردن شکم و پهلو را خواهید دید. این حرکت بیشترین تمرکز و تاثیر را بر روی عضلات میانی شکم دارد. برای انجام این حرکت بر روی شکم خود دراز بکشید و با کمک ساعد و پنجه های پا سعی کنید بدن خود را به مدت ۳۰ ثانیه در این وضعیت نگه دارید. عضلات قسمت میانی بدن که کمر و شکم است بیشترین فشار را در این وضعیت تحمل می کنند.

 

 

 

 

اسکات

 این حرکت جز اصلی ترین حرکت برای تقویت عضلات باسن و ران ها است که به روش های مختلف انجام می شود. باید به این نکته توجه کرد که این حرکت را باید به طرز صحیح انجام داد، زیرا در صورت اشتباه انجام دادن این حرکت می تواند به کمر و زانو ها آسیب برساند. نحوه انجام این حرکت طوری است که به هیچ وجه زانو ها  نباید از پنجه جلو تر باشد. سر و نگاه باید به سقف روبرو باشد،به گونه ای که چانه کمی بالا می رود. برای حذف چربی های داخل ران می توانید پاهایتان را کمی به خارج متمایل کنید زیرا این کار باعث می شود به داخل ران فشار بیشتری وارد شده و در نتیجه منجر به آب شدن چربی های این ناحیه می شود، برای تاثیر گذاری بیشتر این حرکت می توانید از هالتر و یا دمبل استفاده کنید

 

 

 

 

 

لانگز به جلو

یکی از بهترین حرکات پا لانگز است که حرکتی مفید در جهت ساختن عضلات پا و باسن است که قدرت بدن را تقویت و در حفظ تعادل کمک  بسیاری می‌کند. برای انجام این حرکت بایستید و پاهایتان را نزدیک هم قرار دهید. بدون خم شدن شانه ها یتان را به سمت پایین و عقب بکشید. سپس پای راست خود را از زمین بلند کنید و درحالی که تعادل تان را روی پای چپ حفظ می‌کنید یک قدم به جلو بردارید. بعد زانوی پای چپ را تا جایی خم کنید که  با زمین برخورد نکند. چند ثانیه در این حالت بمانید و با فشار آوردن بر روی پاها به آرامی به همان وضعیت ایستاده‌ی قبلی خود بازگردید. این حرکت را با پای مخالف تکرار کنید.

 

 

 

کیک بک باسن   

این حرکت  کمک فراوانی به خوش فرم شدن  و بالا رفتن باسن می کند . برای انجام ابتدا به حالت چهار دست و پا بر روی زمین قرار می گیریم سپس  یکی از پاهای خود را با همان زاویه ۹۰ درجه درهمان راستا بالا بیاورید تا عضلات ران و باسن بیشتر درگیر  شوند. سه ست ۱۶ تایی با هردو پا انجام دهید. برای تاثیر گذاری بیشتر این حرکت می توانید از دمبل  استفاده کنید.

 

 

 

بعد از اجرای تمرینات و ورزش در خانه  مهم ترین قسمت آخر ورزش ، سرد کردن بدن برای کاهش ضربان قلب و کاهش تعداد تنفس در دقیقه است  ، که در مقاله ای دیگر ورزش سرد کردن را در " اینجا "   برای شما گذاشته ایم .

 

سلام خدمت همراهان 361 امروز در این مقاله به یکی از مهم ترین بخش های ورزش کردن یعنی گرم کردن قبل از ورزش میپردازیم :

چرا گرم کردن بدن قبل از ورزش مهم است؟

 - افزایش سرعت انقباض و از انقباض خارج گشتن عضلات

 - تسهیل مصرف اکسیژن. زیرا در عضلات گرم شده سرعت آزادسازی اکسیژن از هموگلوبینها افزایش می‌یابد

 - تسهیل جریانات عصبی و متابولیسم داخل عضلات بدن

 - افزایش جریان خون به عضلات

- افزایش تدریجی حرارت بدن

 - کاهش آسیب‌ها و صدمات ورزشی به خاطر افزایش قابلیت ارتجاعی عضلات

 - کاهش گرفتگی عضلات و جلوگیری از افزایش ناگهانی فشار خون و حرارت بدن

 - آماده سازی سیستم عصبی، رباط‌ها، مفاصل، عضلات، سیستم قلبی

- عروقی و سیستم عصبی برای انجام فعالیت ورزشی خاص

- بهبود جریان خون قلب و افزایش انعطاف پذیری عضلات

 - آماده سازی ذهن و روان ورزشکار

 

 

چگونه قبل از تمرین، بدن خود را گرم کنیم ؟

چه تازه کار باشید، چه یک متخصص در انجام حرکات ورزشی حتما باید قبل از شروع ورزش بدن خود را گرم کنید و حرکات کششی انجام دهید. گرم کردن یکی از ضروریات قبل از ورزش است که بدن شما را برای تمرین آماده می کند و ضربان قلب و همچنین جریان خون را افزایش می دهد و همچنین از لحاظ ذهنی شما را آماده ورزش می کند .

 

 برای این که اهمیت گرم کردن را بفهمید ، باید مدل بدنتان را با روزهای سرد زمستان مقایسه کنید . در روزهای سرد زمستانی شما قبل از راه افتادن حتما ماشین را برای گرم شدن نگه می دارید و حرکت نمی کنید . در ورزش هم باید به همین منوال عمل کنید و باید دمای بدن خود را افزایش دهید تا بتوانید تمرینات بهتری داشته باشید .

 

حرکات کششی نیز مانند گرم کردن جزء ضروریات هستند و با انجام دادن تمرینات کششی ، فشار از روی عضلات شما برداشته می شود و این موضوع به شما کمک می کند که سوزش و آسیب دیدگی عضلات تان کاهش پیدا کند .

 

تمرینات پایه برای گرم کردن بدن قبل از ورزش :

در این قسمت یک روتین مناسب را برای گرم کردن به شما معرفی می کنیم . گرم کردن بدن شما باید بین 5 تا 10 دقیقه طول بکشد .

1. دوی آرام صاف بایستید و در همان جایی که ایستادید، 60 ثانیه حالت دویدن داشته باشید .

 

 

 

 

2.. بالا آوردن زانو صاف بایستید و شکمتان را به داخل بدهید و کمرتان را صاف نگه دارید و بعد با زانوی خم شده یکی از پا ها را بالا بیاورید و سپس دست مخالف را به سمت جلو بکشید و پا را پایین بیاورید و پای دیگر را با دست مخالف بالا بیاورید و این حرکات را 60 ثانیه تکرار کنید .

 

 

3.خم کردن زانو صاف بایستید و کمی پا ها را از هم فاصله دهید و بعد دستانتان را صاف به سمت جلو بکشید و زانوها را حدودا 10 سانتیمتر خم کنید و باسنتان را به عقب بدهید و دوباره صاف بایستید و این حرکات را به مدت 60 ثانیه انجام دهید .

 

 

 

 

4. کشش بدن به سمت بغل صاف بایستید و پاهایتان را مانند عدد 7 باز کنید و سپس بالا تنه خود را به یک سمت خم کنید و این کار را در جهت مخالف نیز انجام دهید . 60 ثانیه این حرکت را ادامه دهید 

 

 

دوستان ما مقاله های زیادی در موضوع ورزش کردن در  "این قسمت "    در اختیار شما همراهان عزیز قرار داده ایم .

از کفش های مردانه و زنانه ی 361  مخصوص دویدن ، تمرین (مخصوص ورزش در خانه و پیاده روی های روزانه ) ما در وب سایت   WWW.361.ir   دیدن فرمایید .

نزدیک به پنج هزار سال پیش، مصری‌ها چیزهایی شبیه کفش ساخته بودند. البته بهتر است به آن‌ها بگوییم پوشینه پا، نه کفش. از کفشهای مصری‌های قدیم می‌شود طرز زندگی و طبقات اجتماعی در آن زمان را فهمید. تمدن ایران، یونان و رم پوشینه‌های دیگری درست کردند که نشان دهنده طبقه اجتماعی فرد و میزان قدرت او بود. نام بسیاری از این پوشینه‌ها هنوز هم استفاده می‌شود، مثل سندلیوم که الان به آن صندل می‌گویند. در قرن چهارم و پنجم میلادی امپراتوری روم به بیزانس منتقل شد. کم کم تفکرات مسیحی روی کفش‌ها تاثیر گذاشت چون مسیحی‌ها اعتقاد داشتند کفش باید کاملاً پوشاننده باشد به همین دلیل کفش‌ها در مغرب زمین ازحالت صندل به شکل روبسته درآمد.

در قرن دهم و دوازدهم میلادی ، اروپایی‌ها در جریان جنگهای صلیبی از علم و دانش مسلمانان حتی برای کفش‌هایشان استفاده کردند. در قرن چهاردهم، با پیشرفت صنایع، آرام آرام پارچه و چرم دباغی شده نازک وارد کفش سازی شد. بسیاری قرن چهاردهم را قرن آغاز مد می‌نامند.

اواخر قرن چهاردهم هم کفشهای نوک تیز مد شد. مردم به هر زحمتی که بود پنج تا انگشتشان را در پنجه‌های نوک تیز می‌کردند تا ثابت کنند چقدر با شخصیت هستند. شروع این مد از هلند بود؛ جایی که عذاب شست پا و پا درد را برای مردم قرن چهارده میلادی به ارمغان آورد.

اواخر قرن پانزدهم میلادی، وقتی کفش نوک تیز از مد افتاد، کفش نوک پهن مد شد؛ البته بیشتر در شمال اروپا ذهن‌ها هر روز محصولات تازه‌تر و عجیب تری بیرون می‌داد. از نمونه‌های آن، کفشهای ونیزی بود که برای خانم‌ها مد شد. این کفش‌ها، یک کفه تخت داشت که زیرش کاملاً پر بود و ارتفاعش گاهی به شصت سانتی متر می‌رسید. از مشکل راه رفتن که بگذریم، وزن این جور کفش‌ها احتمالاً خیلی زیاد بوده است مثل اینکه راه رفتن در آن سال‌ها با مشقت و بلای بسیار همراه بوده است.

در قرن هفدهم، این پاشنه‌های وحشتناک از کفش‌ها حذف شد و پاشنه‌های معقول تری به کفشهای زنانه و مردانه اضافه شد. قرن هفدهم، دراروپا قرن آدمهای پرافاده بود.

جامعه خیلی طبقاتی شده بود و همه می‌خواستند به هم فخر بفروشند و بهترین راهی که به ذهن مردم رسید، پوشیدن لباسهای خاص بود. مردمی که اهل پز دادن بودند. کفشهای پاشنه بلندی می‌پوشیدند که روی آن را با حریر بافته بودند. هر چه پاشنه بلند‌تر بود، موقعیت آن فرد بالا‌تر می‌رفت مثل اینکه در آن زمان کسانی که از بالا به همه چیزهای اطراف نگاه می‌کردند، احساس قدرت زیادی می‌کردند. در قرن هجدهم هم اوضاع‌‌ همان طوری ماند و فقط شکل پاشنه‌ها تغییر کرد. به جای حریر هم از چرم رنگی استفاده کردند که به نظرشان بسیار زیبا بود. اما درهمین قرن، اتفاق خیلی مهمی افتاد. سال ۱۷۹۲ مردم از دست پاشنه‌های بلند و کفشهای حریر خسته شدند و بر ضد جامعه طبقاتی در فرانسه انقلاب کردند. انقلاب کبیر فرانسه، نتایج خیلی مهمی داشت. بعد از آن، مردم که دیگر به دنبال تساوی و برابری بودند پاشنه‌های بلند را حذف کردند و همه کفش‌ها از نظر ارتفاع یک شکل شد. قرن نوزدهم، قرن همه گیر شدن مد بود.

بازار مد داغ بود راستی علتش چه بود؟ جوابش خیلی ساده است. چون با وجود چرخ خیاطی و پارچه‌های مصنوعی، کفش خیلی ارزان شد و همه توانستند از کفشهای خوب استفاده کنند. از نمونه‌های مد آن سال‌ها، مد کفش پنجه مربعی است که نزدیک به پنجاه سال عمرکرد. سال ۱۸۵۰ پوتین خیلی رواج پیدا کرد. گویا همه متوجه شدند که برای کار و فعالیت باید کفش‌های راحتی به پا داشته باشند.

سال ۱۹۱۴، همزمان با آغاز جنگ جهانی اول، کفشهای راحتی اختراع شد. مطمئناً آدم‌ها نمی‌توانستند زیر بمب و باروت، بچه‌هایشان را بغل کنند و با کفشهایی که پاشنه‌های بلندی داشت این طرف و آن طرف بروند. از سال ۱۹۱۰ هم که تجارت جهانی شکل گرفت و کشتی‌ها و هواپیما‌ها محموله‌ها را از این سر دنیا به آن طرف می‌بردند، فرهنگ کفش دنیا نیز درهم و برهم شد و کفش‌ها شکل بین المللی به خود گرفتند. از آن به بعد کفش هم داخل صنعت‌های دیگر شد. هنوز هم در خیلی از کشور‌ها مردم به دلیل گرمی هوا، پابرهنه راه می‌روند، مثل هندی‌ها، بنگال‌ها یا مردم اوگاندا. کفش تاثیر زیادی از محیط اطرافش می‌گیرد. برای مثال کفش مردم آلاسکا با عرب‌ها فرق دارد حتی بعد از ظهور اسلام چون مسلمانان عقیده دارند پیش از ورود به مسجد باید کفش‌هایشان را دربیاورند. کفشهایی اختراع شد که دیواره پشت را نداشت. همین گیوه خودمان کفش بسیار محکمی است که خیلی خنک است و پا از لای درز‌هایش به راحتی نفس می‌کشد مردم ژاپن هم با ساقه‌های برنج، برای خودشان کفش درست می‌کنند تا بتوانند موقع کار در مزرعه برنج راحت باشند. کفشهای قد بلند، کفشهای قد کوتاه، کفشهای ساق دار. در سال برای انجام کاهای درغاین زمینه میشود .

داستان  پیدایش کفش را به صورت کلی تر و تصویری ببینید : 
یونان باستان- بوسکین: این کفش که از پارچه یا چرم ساخته می‌شد تا بالای زانو می‌رسید و به طور کلی انگشتان پا در میان بند‌های آن حفظ می‌شد. در واقعی نوعی کفش باز بود که اکثر مردم یونان از آن استفاده می‌کردند.

قرن ۱ - کالیگا: این کفش را رومیان استفاده می‌کردند که سطح زیری آن از چمی سخت و محکم ساخته شده بود و رویه آن چرمی به نسبت لطیف‌تر و نازک داشت.

 

 

قرون وسطی- چکمه‌های مچی: این کفش‌ها متعلق به دوره‌ای است که هنوز قلاب و چفت و بست برای کفش مرسوم نبود. جنس این چکمه‌ها از چرم است.

 

 

قرن ۱۴- کراکوف: این کفش نوک تیز از چرم ساخته شده که محبوب اکثر مردان و زنان در قرن ۱۴ بوده است. انگشت اول به سختی در این کفش قرار می‌گرفته و دلیل آن است که در سال ۱۴۶۵ قانونی در لندن وضع شد که انگشت اول نباید بیشتر از ۲ اینچ باشد.

 

 

قرن ۱۵ - پولاین: در کشور لهستان در قرن ۱۴-۱۵ مورد استفاده قرار می‌گرفته و زنان مردان طبقه اشراف از آن استقبال زیادی می‌کردند.

 

 

سال ۱۵۵۰- ساباتن: جزئی از یک زره جنگی است که در قسمت جلو پهن است و تنها شوالیه‌ها آن را می‌پوشیدند، چون راه رفتن با آن‌ها بسیار سخت است.

 

 

قرن ۱۶- صندل‌های اسقفی: اسقف‌ها در مراسم مذهبی خاص این صندل‌ها را به پا می‌کردند. جنس آن ازچرم و بند‌های آن ابریشمی است.

 

 

قرن ۱۵-۱۷- چوپین: این کفش در اصل برای حفاظت از پایین لباس‌های بلند طراحی شد، اما بعد‌ها پوشیدن آن بین مردم رایج شد. هرچه پاشنه‌ها بلندتر بود نشانگر مقام و موقعیت بالاتر بود.

 

 

قرن ۱۷- پادوکا: این کفش ها‌ی چوبی در هند پوشیده می‌شد. جنس مرغوب‌تر آن از عاج یا نقره بود. هنوز هم در برخی مناطق هند استفاده می‌شود.

 

 

قرن ۱۸- کفش بسته: زنان چینی برای داشتن پا‌های ظریف و کوچک از این کفش‌ها سالیان سال استفاده می‌کردند.

 

 

سال ۱۸۱۰- دمپایی ابریشمی: این مدل برای بیرون طراحی نشده بلکه زنان از آن در خانه استفاده می‌کردند.

 

 

سال ۱۸۲۰- چکمه‌های بلند: این کفش برای ارتش آلمان طراحی شد و بعد‌ها مبنایی شد برای طراحی چکمه‌های بلند و کفش‌های گاوچران ها

 

 

قرن ۱۹- بابوش (گیوه): این کفش‌ها همچنان استفاده می‌شود. مسلمانان برای راحتی وضو گرفتن از این کفش استفاده می‌کنند.

 

 

قرن ۱۹- دمپایی منجوقی: کفش زیبای هندی که مردان می‌پوشند و هنوز هم در مراسم خاص مثل عروسی از آن استفاده می‌کنند.

 

 

قرن ۱۹- سابوت: این کفش‌های چوبی را که گاهی در دوخت آن از تسمه‌های چرمی هم استفاده می‌کردند، کارگران در قرن‌های ۱۶-۱۹ می‌پوشیدند. کلمه خرابکاری در واژه نامه لاتین "sabotage" از اسم این کفش آمده، برای اینکه کارگران وقتی که عصبانی و ناراحت بودند با این کفش‌ها به تأسیسات کاریشان آسیب می‌زدند.

 

 

دوره ویکتوریا - اسپات: اسپات که به صورت پارچه‌ای یا چرمی دوخته می‌شد در ابتدا محافظی بود برای کفش‌ها که کثیف نشوند، اما بعد‌ها پوشیدن آن‌ها به تنهایی مرسوم شد.

 

 

سال ۱۸۶۰ - چکمه‌های ابریشمی: واضح است که این کفش‌ها را با لباس مخصوصی می‌پوشیدند و صاحب آن فردی بسیار ثروتمند بوده است.

 

 

سال ۱۸۷۰ - چکمه‌های دکمه‌ای: این کفش را در دوران ویکتوریا، خانم‌ها به پا می‌کردند. دکمه‌های این کفش به قدری کوچک بودند که برای بستنشان نیاز به یک گیره یا قلاب داشتند.

 

 

۱۸۸۰ - چکمه‌های بندی: در دوران ویکتوریا خانم‌ها این کفش را در طول روز می‌پوشیدند. مدل این چکمه حتی امروزه هم استفاده می‌شود با این تفاوت که علاوه بر این بندها، یک زیپ کنار چکمه برای راحتی در پوشیدن گذاشته اند.

 

 

سال ۱۸۹۰ - کفش‌های "ترامپ لویل": اسم این کفش از یک سبک هنری به نام (توهم بصری در هنر یا همان تصاویر سه بعدی) گرفته شده است. این کفش به شکلی خاص طراحی و ساخته شده درست مانند جورابی که ساق پا را می‌پوشاند.

 

 

سال ۱۹۰۰ - پابند عروسی: این کفش‌های چوبی دست ساز کار هنرمندان هلندی است. شکل منحنی کفش در جلوی آن این اجازه را می‌دهد که فرد به راحتی حرکت کند چرا که این کفش انعطاف پذیری چرم و پارچه را ندارد.

 

 

سال ۱۹۱۰ - مری جانز: یک کفش کلاسیک مناسب برای هر سنی که بند چرمی که بالای مچ پا قرار می‌گیرد کمک می‌کند فرد بتواند به راحتی راه برود و پا درون کفش حرکت نکند.

 

 

سال ۱۹۲۰- کفش رقص: از این کفش برای رقص در مراسم خاص استفاده می‌کردند.

 

 

سال ۱۹۳۰ - کفش‌های ناظر: این کفش‌های آکسفوردی را که بدنه آن به رنگ سفید و نوک آن رنگی بود (سیاه-خاکستری-قهوه ای-هر رنگ تیره) مردان به پا می‌کردند و نشانی از ثروتمند بودن و زندگی پرزرق و برق صاحبانشان بوده اند.

 

 

سال ۱۹۳۰ - کفش‌های پاشنه دار بندی: کفش‌های ساده‌ای که خانم‌ها در طول روز می‌پوشیدند.

 

 

سال ۱۹۳۰- کفش پاشنه بلند چرمی: این کفش با پاشنه‌های متوسط و بندی که روی کفش بود مناسب برای مراسم عروسی بود.

 

 

سال ۱۹۴۰ - کفش پاشنه بلند جلو باز: در این سال‌ها ضخامت پاشنه‌ها کمتر و طول آن‌ها بلندتر شد. جلو باز بودن کفش هم بسیار رواج داشت.

 

 

سال ۱۹۵۰ - کفش پاشنه گربه ای: این کفش‌ها با پاشنه‌های خیلی کوتاه که ارتفاع آن به ۲ سانتی متر هم نمی‌رسید در ابتدا برای دختران جوانی طراحی شده بود که می‌خواستند راه رفتن با کفش پاشنه بلند را یاد بگیرند، اما پس از مدتی این کفش‌ها با استقبال عمومی روبه رو شد.

 

 

سال ۱۹۵۰- کفش‌های پلاستیکی: در این سال‌ها این کفش به دلیل نوع ساخت و موادی که به کار رفته بود ارزان‌تر از کفش‌های دیگر بودند.

 

 

سال ۱۹۶۰ - کفش‌های مربعی: این سبک از کفش در آن سال‌ها بسیار محبوب بوده است.

 

 

 

تاریخچه کفش در ایران
مادها نخستين قوم ايراني بودند كه از كفش پوشيدن انها تصاويري در كتيبه ها موجود است با توجه به نقش برجسته هاي باقيمانده از مادها در تخت جمشيد .كفشهاي مادها مانند جوراب است اما معلوم است كه جسن انها از چرم بوده و پابندهايي كه از شلوارها اويزان است اين كفشها روي پاها محكم مي شود.

پس از انها هخامنشينان به كفش همچون ديگر اجزاي لباس اهميت مي دادند و انرا همچون تكه هاي ديگر لباس به دو بخش اشرافي و معمولي تقسيم بندي كردند.

در كاوشهاي باستان شناسي دو لنگه كفش بچگانه در قلعه (شاه دژ)اصفهان پيدا شد كه در واقع دومين و سومين كفشهايي هستند كه در تاريخ باستان شناسي ايران پيدا شده اند اما اين تعداد بيانگر استفاده نكردن ايرانيان از پا پوش نيست و نقش برجسته ها و نقاشيهاي ايراني و اشاره هاي تاريخ نويسان بيانگر استفاده تاريخي ايرانيان از كفش است.

لباس و پس از ان كفش يكي از نادرترين اشيايي است كه در تحقيقات باستان شناسي به دست مي ايد در مقاله لباس دوره مادها و هخامنشينان در" دايره المعارف ايرانيكا "چنين امده است :

"كفش هاي شاهان هخامنشي در تخت جمشيد قرمز رنگ بوده در حاليكه كمانداراني كه در معماريهاي خشتي لعابي شوش ديده مي شود کفشهايي زرد رنگ به پا دارند. چكمه هاي جلو بسته كه لبه اي ممتاز با لبه هاي ديگر داشته اند و گاه رو به زانو برگشته اند براي استفاده ماهيگيران و ساكنان نواحي ابخيز بوده است.

موبداني كه در لوحه هاي گنجينه جيحون و اتشكده "كاپادوكيه"تصوير كشيده شده اند چكمه هايي بلند با زيره اي ضخيم و پاشنه اي به نسبت بلند پوشيده اند، پاشنه كفش در زمان مادها گاه از داخل كفش كار گذاشته مي شد در نقش برجسته ها قوس پاها بيشتر از ان چيزي است كه بايد باشد كه اين امر نشان دهنده داشتن پاشنه داخلي در كفش است، اين ويژگي كم و بيش براي كفشهاي هخامنشينان نيز مي باشد. برش اضافه اي كه هخامنشينان در دوخت كفشهاي خود ايجاد كرده اند نه تنها براي زيبايي كفش كه براي ايستايي بيشتر كفش روي پا بود.

"ترنرويل كاكس "نويسنده كتاب "تاريخ لباس" درباره شيوه هاي تزييني كفش در دوره هخامنشينان مي نويسد: با شكل گيري كفش تزيين هايي از مرواريد و سنگهاي گران بها همراه با رودوزيهاي زيبا به كفش افزوده شد.

در مقاله لباس دوران صفويه و قاجار در ايرانيكا امده است :"در زمستان روستائيان قباهاي نمدي كلفت و بالا پوشهايي از پوست بره مي پوشيدند انها پا برهنه راه مي افتادند و پاهايشان را با نوارهاي كتان مي پيچيدند و كفشهاي تخت و با زيره هاي چرمي سبز رنگ به نام "چاروت"كه به انها بندهايي متصل بود به پا مي كردند.

استفاده نخو كنفبراي دوختن گيوه در كردستان نيز يكي از اين موادمحلي در دوخت كفش بوده است . نوعي كفش متداول در جنوب ايران وجود دارد كه با برگ نخل دوخته مي شود اين كفش در مناطق گرمسيري جنوب براي مردم راحت تر از كفشهاي چرمي مي باشد.

با ورود سفيراني خارجي به ايران در زمان صفويان شكل و شماييل لباسهاي خارجي نيز ميان ايرانيان رواج يافت و در زمان پهلوي شكل لباس ايرانيان به شكل لباس و كفش جهاني بدل شد .

كفش هاي قديمي ايرانيان در انواع؛ گيوه، نعلين، اورسي، سگكي، صندل، قُندره و دهان‌دولچه‌اي ساخته مي‌شد.

 

 

برای برخی افراد پیاده روی یا تمرینات ورزشی همانند یک فعالیت تفریحی است که گاهی در اوقات فراغت به آن می پردازند در حالی که بسیاری افراد به دلایل مختلف از جمله تناسب اندام، سلامت عمومی بدن و یا توصیه پزشک و شرایط خاص فیزیکی به صورت منظم و روزانه به ورزش هایی همچون پیاده روی، دویدن و سایر فعالیت های ورزشی می پردازند.

اگر شما نیز جزو کسانی هستید که بخشی از ساعات روز را به تمرینات، پیاده روی های منظم و طولانی مدت یا دویدن اختصاص می دهید لازم است با ویژگی های کفش های ورزشی آشنا شده و درباره انواع کفش های پیاده روی، کفش دویدن (رانینگ) و کفش تمرین (ترینینگ) بیشتر بدانید تا بتوانید با انتخاب کفش مناسب از مزایای فعالیت های ورزشی بهره مند شوید.

اگر معمولا هنگام انتخاب و خرید کفش مناسب برای تمرینات ورزشی دچار سردرگمی می شوید در ادامه مطلب با کوکا همراه شوید تا به مقایسه کفش پیاده روی و دویدن و تفاوت های کفش رانینگ و ترینیگ پرداخته و درباره ویژگی های آن ها بیشتر بدانیم.

آیا می توان از کفش دویدن برای پیاده روی استفاده کرد و بالعکس؟
کفش مخصوص دویدن
کفش مخصوص دویدن
دوندگان نباید از کفش های پیاده روی استفاده کنند زیرا اکثر این کفش ها سفت و سخت و غیر قابل انعطاف هستند در حالی که یک دونده به کفشی منعطف و نه چندان سفت نیاز دارد.

همچنین بسیاری از کفش های پیاده روی حتی برای پیاده روی های منظم به منظور تناسب اندام نیز مناسب نیستند و این افراد بهتر است از کفش های دویدن که نیاز آن ها را برطرف می کند استفاده کنند.

کفش های دویدن چند منظوره هستند و طراحان، پیوسته در حال کار روی جدیدترین متدهای روز برای طراحی این نوع کفش ها هستند تا آن ها را با توجه به نیاز کاربران مختلف با درجه انعطاف پذیری، ارتفاع پاشنه، ثبات و زیرسازی های متفاوت به بازار عرضه کنند.

در حالی که کفش های پیاده روی اغلب از تکنولوژی عقب مانده و در طراحی آن ها راحتی افراد به کارایی بیشتر پیاده روی ترجیح داده می شود. اگرچه این کفش ها برای پیاده روی های کوتاه مدت و تفریحی با سرعت کم مناسب هستند اما واکرهای تناسب اندام به کفش هایی منعطف تر و سبک تری نیاز دارند.

تفاوت کفش دویدن و پیاده روی
1. زیرسازی کفش
تفاوت کفش پیاده روی و کفش دویدن
تفاوت کفش پیاده روی و کفش دویدن
کفش دویدن نیاز به زیرسازی بیشتری نسبت به سایر کفش ها دارد زیرا یک دونده با 3 برابر وزن بدن خود در هر گام روی زمین فشار وارد می کند در حالی که این مقدار در افرادی که پیاده روی می کنند به 1.5 برابر کاهش می یابد.

از آن جا که یک دونده حین دویدن به زیرسازی بیشتری در ناحیه پاشنه پا و کف جلوی پا نیاز دارد به همین دلیل در کفش های مخصوص دویدن از سیستم زیرسازی هوا برای این منظور استفاده می شود. در حالی که برای پیاده روی نیازی به زیرسازی اضافی در بخش جلویی کفش نبوده و اغلب در ناحیه پاشنه کفش نیز زیرسازی کمتر از کفش های دوندگان انجام می شود.

یکی از نکات منفی زیرسازی بیشتر، افزایش وزن کفش می باشد و این مقدار وزن اضافه که اثر مثبت آن چندان هم برای پیاده روی های معمولی ضروری نمی باشد باعث کند شدن حرکت می شود.

اگرچه افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند باید از کفش های سبک تر که در عین حال زیرسازی مناسب برای پیاده روی داشته باشد استفاده کنند تا بعد از پیاده روی های طولانی دچار درد و ناراحتی در ناحیه پا نشوند.

از سوی دیگر استفاده از کفش های بسیار کوچک مینیمالیستی و بسیار سبک برای پیاده روی های کوتاه مدت قابل استفاده می باشد اما زیرسازی کافی برای استفاده منظم یا پیاده روی های طولانی مدت ندارند.

بنابراین اگر قصد پیاده روی در مسافت های بیش از 10 کیلومتر در یک زمان را دارید باید از کفش های زیرسازی شده مخصوص دویدن استفاده کنید اما در عین حال کفشی را انتخاب کنید که سایر معیارهای لازم برای یک کفش پیاده روی خوب را نیز داشته باشد.

2. ارتفاع پاشنه
مقایسه پاشنه در کفش های پیاده روی و دویدن
مقایسه پاشنه در کفش های پیاده روی و دویدن
کفش های دویدن به گونه ای طراحی شده که ثبات مورد نیاز دونده ها با استفاده از پاشنه توکار تامین شود.

به طور کلی ارتفاع مناسب پاشنه کفش های دویدن با توجه به این که دونده ابتدا کدام قسمت کف پایش را روی زمین می گذارد تعیین می شود. اگر فرد ابتدا پاشنه را روی زمین می گذارد نیاز به پاشنه اضافی نیست اما در صورتی که ابتدا با کف جلویی پا به زمین ضربه می زند باید از کفش های با پاشنه مرتفع تر استفاده کند.

نظریه های مختلفی درباره تفاوت ارتفاع پاشنه و پنجه پا در کفش مناسب دوندگان وجود دارد.

از آن جا که هنگام پیاده روی، معمولا فرد ابتدا پاشنه پای خود را روی زمین می گذارد برای کفش های پیاده روی نیازی به استفاده از پاشنه توکار بلند نمی باشد.

همچنین توصیه می شود افرادی که به دنبال کفش مناسب برای پیاده روی های منظم و طولانی هستند از کفش های مخصوص دویدن با کمترین مقدار تفاوت بین پاشنه پا و پنجه استفاده کنند. این تفاوت که معمولا با واحد میلی متر بیان می شود برای پیاده روی باید کمتر از 8 میلی متر باشد، اگرچه اندازه های 4 میلی متر و کمتر از آن ترجیح داده می شود.

لازم به ذکر است با مشاهده ظاهر کفش نمی توان تخمین درستی از ارتفاع پاشنه آن داشت زیرا گاهی کفش ها ظاهرا پاشنه های توکار بلندی دارند اما بعد از پوشیدن متوجه می شویم پاشنه پا در ارتفاع کمی نسبت به زمین قرار می گیرد.

3. پهنای پاشنه
پهنای پاشنه کفش در کفش های دویدن و پیاده روی
پهنای پاشنه کفش در کفش های دویدن و پیاده روی
کفش های مخصوص دویدن پاشنه های پهنی دارند تا ثبات مورد نیاز دوندگان هنگام ضربه زدن به زمین با پنجه یا بخش میانی کف پا تامین شود. کفش های تریل رانینگ (دویدن در طبیعت، کوهستان و مکان های غیر از جاده و زمین مسطح) نیز معمولا پاشنه های پهن دارند.

افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند نباید از کفش های پاشنه پهن استفاده کنند زیرا هنگام پیاده روی معمولا با پاشنه پا به زمین ضربه زده و پاشنه پهن باعث ایجاد مشکل در قدم زدن می شود. در این افراد استفاده از پاشنه ثانویه زیر پاشنه اصلی بهتر از پاشنه پهن یا پاشنه توکار می باشد.

4. انعطاف پذیری
انعطاف پذیری کفش پیاده روی و دویدن
انعطاف پذیری کفش پیاده روی و دویدن
کفش های مخصوص دویدن و پیاده روی هر دو باید به اندازه کافی انعطاف پذیری داشته باشند. برای تست انعطاف پذیری کافیست پنجه کفش را به سمت پایین فشار بدهید (مشابه تصویر) و دقت کنید که کفش در کدام ناحیه خم شده است.

بسیاری از کفش های دوندگی طوری طراحی شده اند که در قسمت قوس یا وسط کفش بیشترین انعطاف پذیری را داشته و خم شوند اما برخی از انواع آن ها نیز در قسمت پنجه منعطف تر بوده و خم می شوند (برای افرادی که ابتدا پنجه پای خود را روی زمین قرار می دهند.)

کفش های مناسب پیاده روی تناسب اندام باید در قسمت پنجه منعطف باشند زیرا این افراد با پنجه پا روی زمین فشار وارد می کنند. کفش هایی که از ناحیه قوس وسط خم می شوند برای پیاده روی مناسب نمی باشند.
متاسفانه بسیاری از کفش های تبلیغاتی که به عنوان کفش های پیاده روی عرضه می شود به هیچ وجه منعطف نبوده و برای تناسب اندام مناسب نیستند. خرید این نوع کفش ها در هیچ شرایطی و به هیچ وجه توصیه نمی شود.

کفش های کنترل حرکت و کفش های با ثبات بیشتر معمولا انعطاف پذیری کمتری دارند زیرا طراحی آن ها با هدف جلوگیری از تحرک بیش از حد پاها داخل کفش انجام شده است. به همین دلیل دوندگان و واکرهایی که نیاز به کنترل حرکت دارند باید از انعطاف پذیری کفش خود صرف نظر کرده و کفش هایی مناسب شرایط فیزیکی و پزشکی خود استفاده کنند.

خرید کفش مناسب دویدن و پیاده روی
خرید کفش دویدن و پیاده روی
خرید کفش دویدن و پیاده روی
برای انتخاب کفش مناسب پیاده روی و دویدن ابتدا با برندهای مختلف کفش آشنا شوید و قبل از خرید به معیارهایی که در بالا به آن ها اشاره کردیم دقت لازم را داشته و در صورت نیاز با متخصصین در این زمینه مشورت کنید.

توجه داشته باشید هیچ کفشی وجود ندارد که برای همه دوندگان و واکرها بهترین کفش باشد. پای هر فرد نیازهای خاص خودش را دارد و لازم است هنگام خرید به این نیازها توجه شود.

بنابراین هنگام خرید کفش تنها به برچسب “مخصوص دویدن یا پیاده روی” بسنده نکنید و حتما مواردی همچون معیارهای کفش مناسب، اندازه بودن کفش و راحتی پا در داخل کفش را مد نظر داشته باشید.

کفش ترینیگ چه نوع کفشی است؟
کفش ترینینگ یا تمرین
کفش ترینینگ یا تمرین
کفش ترینینگ از انواع کفش های ورزشی است که با فراهم کردن حداکثر راحتی و ثبات برای ورزشکاران، برای انجام طیف وسیعی از حرکات ورزشی از جمله پریدن و تغییر جهت های سریع حین نرمش مناسب می باشد.

از آن جا که در تمرینات شدید ورزشی نیاز به حرکات پا به جهات مختلف می باشد در طراحی کفش های ترینینگ تمرکز اصلی روی دو طرف کفش می باشد تا حرکات افقی و عرضی به راحتی قابل انجام شود.

از این کفش ها معمولا برای انجام تمرینات شدید در کلاس های ورزشی، اردوگاه های فضای باز ورزشکاران، هنگام بلند کردن وزنه، انجام تمرینات قدرت و چالاکی، ایروبیک و غیره می توان استفاده کرد و به طور کلی می توان گفت برای هر بسیاری از حرکات ورزشی به جز راه رفتن و دویدن مناسب می باشند.

تفاوت کفش رانینگ و ترینینگ
اگرچه کفش رانینگ (دویدن) و ترینینگ شباهت های زیادی با هم دارند اما از نظر انعطاف پذیری و ارتفاع پاشنه با هم متفاوت می باشند.

کفش های دویدن برای حرکاتی که پاشنه تا پنجه پا را درگیر می کند طراحی شده و با توجه به شیوه دویدن فرد و برای ایجاد زیرسازی و تکیه گاه مورد نیاز، ممکن است دارای پاشنه باشد.

در حالی که کفش های تمرین یا ترینینگ برای حرکات چند جهته طراحی شده است، کف این کفش ها مسطح تر است تا انعطاف لازم برای انجام حرکات مختلف ورزشی به فرد داده شود و معمولا سبک وزن هستند تا انجام حرکات راحت تر باشد.

بخش رویه کفش های رانینگ اغلب سبک وزن و دارای منافذ ورود هوا هستند در حالی که کفش های ترینینگ رویه ضخیم، مستحکم و با کیفیت بالا دارند.

در کفش های رانینگ معمولا بخش میانی کف کفش دارای زیرسازی نرم می باشد در حالی که کف میانی کفش های ترینینگ معمولا محکم است تا از طیف وسیعی از حرکات ورزشی پشتیبانی کند.

خطرات استفاده از کفش نامناسب
استفاده از کفش نامناسب برای فعالیت های ورزشی ممکن است باعث ناراحتی های مختلف در فرد شود که از آن جمله می توان به تاول زدن و درد پا اشاره کرد.
کفش نامناسب باعث کاهش کارایی و اثربخشی تمرینات ورزشی می شود. به عنوان مثال استفاده از کفش های دویدن هنگام انجام تمرینات پلیومتریک از چرخش سریع روی پاشنه جلوگیری می کند و انعطاف پذیری کفش های ترینینگ برای انجام تمرینات را نخواهد داشت.
آسیب های جدی نیز از دیگر عوارض استفاده از کفش نامناسب می باشد، به عنوان مثال انجام حرکات افقی و عرضی با کفش های دویدن به علت پاشنه این کفش ها، خطر پیچ خوردن مچ پا را افزایش می دهد و دویدن با کفش های ترینینگ نیز باعث افزایش خطر بروز پلانتار فاسیا می شود.